Αλητειες Δημοσιογραφων.1ο

Με δήλωσή του ο Θέμος Αναστασιάδης ζητάει συγγνώμη για χαρακτηρισμούς που έγραψε σε άρθρο του στην εφημερίδα «Πρωταθλητής» εις βάρος των οπαδών του ΠΑΟΚ, μετά τον αγώνα Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό

Αναλυτικά η γραπτή δήλωση του Θέμου:
 
Δήλωση του Θέμου Αναστασιάδη

Αθήνα 8 Φεβρουαρίου 2011

Μία ειλικρινή συγνώμη που οφείλουμε σε όλο τον κόσμο του ΠΑΟΚ

Όταν γίνονται λάθη όποιος είναι επικεφαλής πρέπει να αναλαμβάνει πάντα την ευθύνη. Ετσι κάνουν οι έντιμοι άνθρωποι. Γι' αυτό θέλω να εκφράσω κατηγορηματικά τη θλίψη μου και ειλικρινά την ντροπή μου για κάποιους απαράδεκτους χαρακτηρισμούς που εμφανίσθηκαν σε κείμενό μου εις βάρος φιλάθλων και οπαδών του ΠΑΟΚ.

Ζητώ δημόσια συγνώμη για τις φράσεις αυτές που όσοι με γνωρίζουν εδώ και 25 χρόνια στη δημοσιογραφία ξέρουν ότι δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ σε κανένα Μέσο, τηλεόραση ή εφημερίδα εναντίον οιουδήποτε.

Πάρα ταύτα, επειδή εν τη απουσία μου συμπληρώθηκε με αυτές τις λέξεις ένα κείμενο που υπογράφω, αναλαμβάνω την ευθύνη του σοβαρού ηθικού ζητήματος που δημιουργήθηκε και ορθώς ενόχλησε τον κόσμο του ΠΑΟΚ.

Ελπίζω να δεχθούν την ευθύτατη και ειλικρινή συγνώμη μου όσοι δικαίως προσεβλήθησαν.

ΘΕΜΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ

Το (εμετικο)αρθρο του "δημοσιογραφου"

Ερυθρός Σταυρός

Γράφει ο Θέμος Αναστασιάδης


Θα δώσουμε μάχη για να γίνει το ποδόσφαιρο παιχνίδι ανθρώπινο!
Έχουν δίκιο να ζητάνε Μετρό. Όταν είσαι υπάνθρωπος, όταν εκπαιδεύεσαι μια ζωή για τυφλοπόντικας, τότε πρέπει να έχεις κι ένα σύγχρονο μέσο μεταφοράς. Όταν, τέλος πάντων, αποφασίσεις να φύγεις από την τρύπα σου και πας να δουλέψεις. Δεν υπάρχει κανένας αγώνας ποδοσφαίρου, κανένα παιχνίδι, διότι, σύμφωνα με τον κανονισμό διεξαγωγής, μία αναμέτρηση πρέπει να γίνεται ανάμεσα σε ανθρώπους. Άνθρωποι. Άρα παίζουν άνθρωποι εναντίον ανθρώπων και όχι ποδοσφαιριστές εναντίον διάφορων δίποδων. Μέσα κι έξω από το γήπεδο. Το ίδιο θα έγραφα αν ερχόταν η νίκη. Νίκη την οποία δεν γνωρίζω αν αξίζαμε ή όχι. Δεν με απασχολεί καν που δεν μας έδωσε αυτός ο κρεμάνταλος το καθαρό πέναλτι στον Τοροσίδη να ισοφαρίσουμε. Δεν έχει σημασία αν προσπάθησε ή όχι η ομάδα. Θα το δούμε άλλη στιγμή. Τώρα έχουμε να μιλήσουμε για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους στον αθλητισμό. Είτε παίζουν μπάλα είτε βλέπουν από τις εξέδρες. Το να καταθέσεις ένσταση λόγω... κακής διεξαγωγής μοιάζει μάταιο.

Δεν είναι όλοι, σύμφωνοι, και είμαι ο τελευταίος που μιλάει με αφορισμούς. Μόνο που εδώ έχουμε κάτι πολύ ιδιαίτερο. Υποτίθεται ότι σε αυτό το γήπεδο συγκεντρώθηκαν οι... καλύτεροι οπαδοί τους. Οι άριστοι. Ο Μπάοκ μοίρασε τις προσκλήσεις του στους φιλάθλους του οι οποίοι πληρώνουν το ακριβότερο εισιτήριο, υποτίθεται ότι έχουν μια σταθερή παρουσία και προσφορά στο σύλλογο. Μόνο που, από ό,τι φαίνεται, εκεί η προσφορά αποτιμάται με πόσα μπουκάλια θα πετάξεις στον οποιονδήποτε ανυπεράσπιστο. Αν αυτοί είναι οι καλύτεροι, φαντάζομαι τους υπολοίπους. Εκείνους οι οποίοι περίμεναν απ’ έξω.

Δηλαδή, οι... δίποδοι που κυνηγάγανε πόδια και πιθανώς να είχαν κρυμμένους σουγιάδες στις κάλτσες ή οι άλλοι δίποδοι οι οποίοι, όντες ο αφρός του Μπαοκτζήδικου πλήθους, ενώ η ομάδα τους νικούσε, έγραφε ιστορία (τόσο μεγάλη ιστορία είναι μία πρόκριση στα ημιτελικά επί του ΘΡΥΛΟΥ), το μόνο που τους ένοιαζε είναι να πετύχουν ένα παιδί που μόλις είχε δεχτεί κόκκινη κάρτα, ουσιαστικά καταδικάζοντας την ομάδα του. Όχι δεν είναι άνθρωποι αυτοί, δεν δέχομαι να κυκλοφορούν με δύο πόδια. Να γυρίσουν στους προγόνους τους και τον θείο Δαρβίνο. Όχι ανάμεσά μας.

Αν υπάρχει ένας, ΕΝΑΣ, που να αισθάνεται ότι ανήκει στο ανθρώπινο είδος από αυτούς, να ασχοληθεί με το θέμα διότι αυτοί είναι που ψηφίζουν, που βγάζουν κυβερνήσεις, που επιλέγουν όσους θα διαχειριστούν τα χρήματά μας. Βεβαίως τώρα φτάσαμε σε αυτό το συμπέρασμα; Μόνο ο νομάρχης φτάνει για να επιβεβαιώσει τα όσα λέμε. Εννοείται πως δεν γίνεται να βρεθεί σε ένα άδειο γήπεδο ποιος από τους 50 πέταξε γυάλινο μπουκάλι και πέτυχε τον Μιραλάς.

Εδώ δεν θα ασχοληθεί κανείς με τον Τσιρίλο που πήρε στο κυνήγι τον Παπαδόπουλο με το που τελείωσε ο αγώνας. Αυτούς τους ψευτόμαγκες οι οποίοι αισθάνονται πολύ άνετα μόνο όταν βρίσκονται ανάμεσα στους ομοίους τους.
Είναι σφαλιάρα η ήττα και ο αποκλεισμός. Χάσαμε το Κύπελλο, αυτό δεν αλλάζει. Παίξαμε μέτρια. Όταν, όμως, ο αντίπαλός σου δεν θέλει να χαρεί τη νίκη του, αλλά το μόνο που τον απασχολεί είναι πώς θα βρίσει τον ΘΡΥΛΟ, τότε στο τέλος αυτός είναι χαμένος. Όποιος δεν χαίρεται στη... χαρά του αλλά βγάζει μίσος, είναι ελάχιστος. Τώρα μπορείτε να ζητήσετε πάλι Μετρό και θα μας έχετε συμμάχους. Στηρίζουμε τον, στα λόγια, καλύτερο φίλο του... ανθρώπου.

(Δημοσίευση: 04.02.11)